چسب:

بیشتر سطوح کاربید تنگستن کبالت است و چسب دیگر نیکل است. مقدار چسب عامل بسیار مهمی است که عملکرد هر سطح را تعیین می کند. بر اساس تجربه، هر چه میزان کبالت کمتر باشد، مواد سخت‌تر می‌شوند.

مقدار کبالت:

بر اساس تجربه، هر چه میزان کبالت کمتر باشد، مواد سخت‌تر می‌شوند. وقتی کبالت بیشتری به آن اضافه شود، نرم تر و در برابر ضربه مقاوم تر می شود. زیرا هرچه کبالت کمتری به آن اضافه شود، مقاومت سایشی آن بهتر است، اما در صورت ضربه خوردن راحت تر شکسته می شود.

اندازه گرانول:

اندازه ذرات میکرونی که ما استفاده می کنیم بین 0.2 تا 0.6 است که از ذرات استاندارد با محتوای کبالت یکسان سخت تر است. اندازه ذرات میکرون یکنواخت تر است، بنابراین استحکام و استحکام کاربید را بهبود می بخشد. ذرات کوچکتر مقاومت سایشی بهتری دارند و ذرات بزرگتر مقاومت در برابر ضربه بهتری دارند. کاربید تنگستن با ذرات بسیار ریز سختی بسیار بالایی ایجاد می کند، در حالی که ذرات فوق ضخیم برای کاربردهای سایش و ضربه بسیار جدی مناسب هستند.

حداقل استحکام شکست افقی (TRS)، TRS شاخصی برای اندازه گیری استحکام کاربید تنگستن است که با افزایش محتوای کبالت افزایش می یابد.

تراکم：

چگالی با نسبت کیفیت و حجم تعیین می شود که معمولاً با G/CM3 نشان داده می شود. چگالی بالا به معنای مقاومت در برابر سایش بهتر و کاربید تنگستن سخت است. معمولاً سایش طولانی تری دریافت می کنند و اثر پرداخت بهتری دارند. هیچ یک از درصد کبالت یا اندازه ذرات نمی تواند عملکرد سطح را به طور جداگانه تعیین کند. با تغییر اندازه ذرات و درصد کبالت، می توانید آلیاژ سخت را سخت تر کنید.

مواد مخلوط:

کاربید تنگستن بسیار سریعتر از فولاد ابزار است. با افزایش محتوای چسب، هدایت حرارتی کاهش می یابد.

تکنولوژی ساخت:

مقاومت در برابر خوردگی بالا (کاربید تنگستن ماده ای بسیار پایدار است که در دمای اتاق در هوا اکسید نمی شود)